De eerste dagen...

Vrijdag 20 september 2019

En toen was het toch ineens zover…!

Eerst telden we maanden, toen telden we weken, tenslotte dagen, uren… en terwijl ik dit schrijf, hebben we al onze tweede vlucht, de langste, van 10,5 uur. Niet te geloven wat een afstand je met zo’n vliegtuig aflegt! Terwijl het buiten letterlijk zo donker is als de nacht, passeren we een stuk van Europa en vliegen heel Afrika over! Onze eerste vlucht van een klein uurtje was hierbij vergeleken maar een peulenschil, mooi om de spits mee af te bijten. Hoewel we echt van alle gemakken voorzien zijn, kussentjes, dekentjes, een lekkere en luxe avondmaaltijd, was in slaap komen nog een echte uitdaging. Een aantal passagiers doet in de gangpaden nog even ‘avondgymnastiek’ of zit gezellig te babbelen, waar we dan helaas niet zoveel van verstaan met al die verschillende talen. Als om 2.00 u de lampen uit gaan, en het huilen van de kinderen gestopt is, doordat ze ook in slaap gevallen zijn, is er alleen nog het geruis van het vliegen en af en toe turbulentie en hebben we de slaap toch nog even te pakken krijgen. Gelukkig maar, want er wacht nog een lange dag.

Pfoeh…Zimbabwe binnenkomen is nog best een dingetje…Hadden we uiteindelijk een Holiday Visum voor 30 dagen (moet verlengd worden in de stad kregen we te horen), krijgen we nog koffercontrole. Vervolgens krijgen we een heel kruisverhoor, maar uiteindelijk mochten we toch door en zijn we met de Mbuma ambulance opgehaald om naar de supermarkt te gaan. Na een lange reis van bijna 7 uur in de ambulance, eerst over verharde wegen, later hobbeldebobbel over onverharde wegen, kwamen we rond kwart voor 8 ’s avonds aan in ons huisje. We hadden een aardige en goede chauffeur en zo zijn we prima de lange rit doorgekomen. We worden wel van alle kanten vreemd aangekeken, want blanke mensen zie je hier in Zimbabwe erg weinig. Het straatbeeld trok ook steeds onze aandacht. Kinderen die kilometers langs de onverharde wegen lopen, moeders en kinderen die langs de wegen groente verkopen voor een prikkie om iets te verdienen, en koeien die gewoon zomaar de weg oversteken waardoor je flink op de rem moet. Wat hebben we het in Nederland dan ontzettend goed!!

Bij ons huisje werden we opgewacht door twee studenten waar we de komende 6 weken onze woning mogen delen. Na kennisgemaakt te hebben en onze spullen opgeruimd te hebben, was het tijd om uit te rusten en alle nieuwe indrukken op ons in te laten werken. O ja, en nog even onder een koude douche, want warm water hebben we niet…

Zaterdag 21 september 2019

Op zaterdag hebben we ’s morgens de eerste Bible class bijgewoond, een soort catechisatie waarbij we interactief met elkaar nadenken over een Bijbelgedeelte. Hieraan neemt het personeel van het ziekenhuis deel en wij als bezoekers. Daarna hebben we een soort rondleiding gekregen in ons ‘Mbumadorp’. ’s Middags zijn we met dokter Snoek naar een rivier geweest die nu helemaal droogstaat maar wat in het regenseizoen helemaal vol water staat met water. Op deze plaats zijn een aantal putten waaruit water omhoog borrelt, waar de vrouwen hun kleding bij wassen. Het is zo schoon dat de vrouwen er zelfs van drinken (dat hebben wij maar gelaten😊)…

Mbuma is een heus klein dorpje, wat ervoor zorgt dat je mensen bijna dagelijks tegenkomt en ze al snel leert kennen. Ze zijn over het algemeen erg aardig voor ons en leren ons al een mondje Ndebele. Sommige personeelsleden kennen zelfs een woordje Nederlands door de vele bezoekers hier, wat ervoor zorgt dat we ons hier steeds meer thuis gaan voelen.

Internetbereik is er alleen in het ziekenhuisoffice, en dat is ook nog niet op en top, dus zal het updaten van deze blog ongeveer een keer per twee weken plaatsvinden, en dat zal dan ook niet meer zo uitgebreid zijn als nu, maar we proberen af en toe wat van ons te laten horen. Alles wat meer is, is mooi meegenomen. Foto’s uploaden lukt helaas nog niet ☹, maar die hebben jullie dan nog tegoed.

Zondag 22 september 2019

De eerste kerkdienst begint op zondag begint pas om half 12 en daarom zijn we ’s morgens met de kinderen die in het ziekenhuis liggen Bijbelse kleurplaten wezen maken en hebben we een kinderbijbel met hen gekeken. Helaas is voorlezen wat lastiger want de kinderen kennen niet veel Engels, maar met vertaling van de verpleging in het ziekenhuis kwamen we toch wel een heel eind.

Tijdens de ochtendkerkdienst zaten we helemaal achteraan. We vonden het hierdoor best moeilijk te volgen want de mensen zitten hier niet zo stil in de kerk als in Nederland. ’s Middags (deze dienst begon al om 2 uur, omdat sommige mensen van veraf komen) zijn we wat verder naar voren gaan zitten, waardoor we het beter konden volgen. De dienst wordt in het Engels gehouden en naar het Ndebele vertaald. De psalmen worden in de kerk in Ndebele gezongen, op de Schotse manier: zonder orgel, met voorzanger zingen we de onberijmde psalmen, driestemmig. Er zijn maar een paar melodieën waar ze op zingen, wat voor ons makkelijk is om ze te leren en de Ndebele woorden brabbelen we gewoon mee.

Na de kerk hebben we weer Bible class gehad en daarna zijn we met de dominee en wat mensen uit de kerk bij dokter Snoek wezen eten, wat erg gezellig was. Toen was de eerste dag van onze eerste echte week in Mbuma alweer voorbij. Op onze kamer wachtte een vriendelijke, grote spin op ons; een van de vele beesten die we de afgelopen tijd hebben gezien in en rond ons huis.

Maandag 23 september 2019

Vanmorgen moesten we dan toch echt vroeg op. Om 7.15 u begon de worship in het ziekenhuis. Dit is de dagopening die iedere doordeweekse dag gehouden wordt, waarbij alle patiënten en het personeel uit het ziekenhuis bij aanwezig moet zijn. Doordat dit in Ndebele wordt gedaan is er bijna niets van te volgen, maar toch is het wel fijn om erbij te zijn en we kunnen wel horen welk Bijbelgedeelte besproken wordt, dus dan kunnen we in het Nederlands of Engels meelezen. Daarna zijn we begonnen met het uitzoeken en sorteren van materialen vanuit Nederland voor gebruik in het ziekenhuis. Eén ding willen we graag aanbevelen aan iedereen die materialen opstuurt naar het buitenland: Stuur alstublieft dingen op die compleet en goed voor gebruik zijn, dat scheelt heeeeeeel veel werk😊! Na het middageten zijn we onze was gaan doen, en nee…we hebben geen wasmachine dus dat doen we gewoon met de hand, wat een serieuze klus is. En waslijnen hebben we ook niet zoveel dus het hangt gewoon over het hek te drogen. Om 16.15 u zijn we weer naar de dagsluiting geweest bij het ziekenhuis, zoals ook iedere dag plaatsvindt. Na het avondeten zijn we een tijdje op de veranda van het ziekenhuis gaan zitten, waarbij we heel gezellig gehad hebben met de vele mensen die hier lagen om vannacht te blijven slapen. Vaak zijn dit familieleden van patiënten. Het is hier de gewoonte dat er familie meekomt als je naar het ziekenhuis gaat. Aan het einde van de avond zijn we nog naar de apotheek geweest om wat boeken te lenen, zodat het ons de komende tijd ook aan leesstof niet zal ontbreken.

Zoals jullie kunnen inmiddels wel zullen begrijpen, hoeven wij ons absoluut niet te vervelen…

Voor nu vinden we het genoeg en zeggen we zoals we hier gewend zijn: Hambe kuhle!!